Radicaal is geen synoniem voor asociaal

Door de N-VA af te schilderen als een neoliberaal monster proberen onheilsprofeten als Paul Goossens mensen bang te maken voor verandering, zegt Liesbeth Homans. Die is nochtans broodnodig willen we onze welvaartsstaat behouden.

In zijn column 'Van volkspartij tot ceo-partij' (DS 14 december) stelt Paul Goossens dat de N-VA niet langer de centrumpartij is 'waar het brave verkavelingsnationalisme geëerd en beoefend wordt'. Het zou slechts een front zijn voor een programma dat maar één doel heeft: de ontmanteling van de verzorgingsstaat. En nog: de partij is een politiek vehikel van radicale ondernemers en doctrinaire aanbodeconomen. Als ik dat even vrij mag vertalen naar de burger: 'Mensen, wie op de N-VA stemt en geen fortuin op de bank heeft staan, graaft zijn eigen graf. Weg met uitkeringen! Weg met het minimumloon! Weg met de sociale bescherming die we zo zorgvuldig hebben opgebouwd!'

De N-VA als neoliberaal monster. Het is zo'n beetje de nieuwe mantra van de tegenstanders van onze partij geworden. De nieuwe angst waarmee mensen worden opgezadeld. Niet eens zo heel lang geleden waarschuwden politieke onheilsprofeten als Paul Goossens de burgers nog voor het 'levensgevaarlijke, etnische nationalisme' dat van onze partij zou uitgaan. Als de vergelijking met de jaren dertig en veertig er niet rechtstreeks werd bijgehaald, zat ze er toch onderhuids in. Dit volstrekt onzinnige discours heeft gelukkig gefaald. Het beleid van de N-VA in de Vlaamse regering en onze steden en gemeenten, bewijst ook dagelijks het tegendeel.

De burger heeft de opgedrongen angst voor de kracht van verandering naast zich neergelegd. Enkele dagen nadat we onze congresteksten over het confederalisme wereldkundig hebben gemaakt, heeft VTM de Vlaming gepeild. Zo'n 46 procent is nu al gewonnen voor de resolute keuze voor twee deelstaten (DS 31 oktober). En dus verandert Goossens het geweer van schouder. Het confederale model is 'braaf verkavelingsnationalisme' geworden. Het werkelijke gevaar schuilt nu in ons economisch programma. Ook dat is baarlijke nonsens.

Omwenteling

Als 'bewijs' voor zijn stelling verwijst Goossens naar de recente nieuwkomers in onze partij vanuit Open VLD. Mensen die uit het bedrijfsleven komen en door Goossens worden afgeschilderd als pionnen van 'grofgebekte en puissant rijke zakenmannen'. Die inhoudsloze beledigingen laat ik graag voor zijn rekening. Het lijkt me nuttiger om naar de feiten te kijken. Ik geef grif toe dat onze plannen een grondige omwenteling inhouden. Die is ook broodnodig. Vandaag rust onze welvaart op de schouders van 30 procent van de bevolking. Onze staatsschuld ligt boven de 100 procent. De economie trappelt ter plaatse. De volgende jaren staan we voor een enorme vergrijzingsgolf. De belastingdruk is met 51,4 procent absolute wereldtop.

De service die de burger daarvoor in ruil krijgt, is volgens binnenlandse en internationale studies volledig ondermaats. Daar staat tegenover dat de regering-Di Rupo allergisch is voor structurele maatregelen. Begrotingsexperten uit de universitaire wereld berekenden dat slechts 19 procent van de maatregelen van de regering-Di Rupo structureel is. Ruim 47 procent is eenmalig. Om het even welk beleid dat onze welvaartsstaat kan redden, zal per definitie een radicale omwenteling zijn. Radicaal is echter geen synoniem voor asociaal. Maar evenmin voor socialistisch.

Dat wil ik graag illustreren met twee voorbeelden. Een van de meest aangehaalde 'asociale' maatregelen in het N-VA-programma is de beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd. Een maatregel die in de meeste Europese landen van kracht is en een duidelijk positief effect heeft op de activering van werklozen. Tegenstanders houden er graag een zeer selectieve lezing van ons voorstel op na. Ja, wij willen de werkloosheidsuitkering beperken tot 24 maanden. Maar daar staat tegenover dat de werkloze gedurende die periode een bedrag krijgt dat het initiële loon beter benadert. Geheel volgens het verzekeringsprincipe waarvoor de persoon heeft bijgedragen. Bovendien gaan we mensen nog veel meer dan vandaag helpen een baan te vinden. Dat is sociaal en rechtvaardig. Onbeperkt terugvallen op de gemeenschap als je kan werken, is dat niet. En uiteraard zullen zij die echt niet meer kunnen worden geactiveerd, de nodige bijstand blijven krijgen.

Een tweede maatregel die ik even wil aanhalen is onze perfect becijferde verlaging van de personenbelasting die mensen loon naar werken geeft en de werkloosheidsval wegwerkt. Allerminst een cadeau voor de rijken. Tenzij men mensen met een brutoloon van 1.850 euro als 'rijk' wil bestempelen. Om het nog duidelijker te stellen: onze verlaging van de personenbelasting zal een versterking betekenen voor 97,5 procent van de gezinsinkomens van werkende mensen. Lage en middeninkomens zullen het meest profiteren. Asociaal? Ik dacht het niet.

Paniekzaaierij

Wat wel fundamenteel asociaal is, is niets doen terwijl de welvaartsstaat pijlsnel wegzinkt in een moeras van politiek zelfbehoud. Wie de burger vandaag wijsmaakt dat dat alleen maar pijnloos kan, liegt. De daling van de loonkosten, de afbouw van de staatsschuld en de afslanking van de overheid, zijn geen luxeopties. Ze zijn cruciaal om de welvaartsstaat te redden en door te geven aan onze kinderen. Het zou commentatoren als Paul Goossens dan ook sieren als ze het debat niet zouden bezoedelen met het zaaien van angst voor verandering. Die kunnen we ons simpelweg niet veroorloven.